Bruin brood

Het dakterras van het hostel heeft een prachtig uitzicht over Mexico Stad. De laatste zonnestralen verwarmen mijn voeten en ver beneden op straat stopt het jengelige deuntje van de man met het draaiorgel die wordt opgeslokt door de mensenmassa van het aankomend weekend. Het is kwart voor zeven en vrijdag, maar minder druk dan gisteren, of anders druk, met gezellig verliefde stelletjes, families en shoppende vriendinnen.

Ons hostel ligt aan de overzijde van het koninklijk paleis, in hartje centrum. Gisteren rond deze tijd liepen we terug van een heerlijke dag musea bezoekjes in gezelschap van een Spaans koppel. De vorige nacht rond twaalf uur hadden we zo'n tweehonderd militairen het paleis binnen zien gaan, terwijl ze werden omsingelt door een groot hekwerk. Zou er een protest komen? Terwijl we de volgende ochtend vol verwachting de hoek om liepen naar het centrale plein voor het paleis kropen er een tiental slaperige indianen uit hun tent met protesterende leuzen erop maar we konden ons niet voorstellen dat die beveiliging voor hen bestemd was en trouwens, ze zaten er gisteren ook al. Dus we gingen samen met de Spanjaarden op weg naar een expositie van Frida Kahlo en Diego Rivera. Vooral de tentoonstelling in het ouderlijk huis van Frida was erg indrukwekkend!

We liepen aan het einde van de dag met vermoeide benen terug richting ons hostel en er waren bijna geen autos op straat, dus het was lekker rustig. Tijdens het lopen zagen we een straat voor ons een enorme mensenstroom dezelfde kant op lopen als wij wilden gaan, dus sloegen we een rustigere straat in. We kwamen langs een te gekke bruidstaartenwinkel waar we even naar binnen gingen toen ook onze straat volliep met schreeuwende protestanten. Helikopters vlogen rondjes boven ons hoofd. De protestanten gingen net als wij richting het paleis. We zijn via een omweg in onze straat terechtgekomen die bezaaid was met legermannetjes in jeeps. We hoorden vanaf het dakterras de protestanten nog een paar uur schreeuwen waarna het rond middernacht weer rustig werd, alles weer ingepakt en opgeruimd.

We reizen in Mexico veel per nachtbus. Het is een ideale manier om weer een nachtje uit te sparen en een extra volledige dag te hebben op de volgende bestemming. We hadden een kort nachtje op weg naar de zee maar het hotelletje waar we terecht kwamen was een waar genot! We hebben zó zuinig aan gedaan deze reis dat het geplande budget (gelukkig) niet eens overschreden is! We besloten dus dat we op het laatst wat luxueus mochten genieten. Van beachclub tot zwembad met een verjaardagscocktail van Eva en Ward hebben een paar dagen heerlijk gerelaxed waar Wouters buik ook eindelijk weer van opknapte.

En we hebben onderweg zo veel mooie souveniers gezien maar niet gekocht vanwege ruimte gebrek. Máár, nu we onze eindbestemming hebben bereikt mogen we eindelijk inkopen doen, dus we zijn aan het shoppen geslagen! Mexico DC is een uitermate geschikte stad om te winkelen en we hebben zelfs lang genoege broeken voor Wout gevonden! Bij het binnenwaai feestje hebben we dus óf een traditionele superponcho óf een nieuwe outfit aan. De kleding die we dit jaar hebben gedragen is verbleekt, uitgelubbert en wordt gemarkeerd door vage vlekken en gaten. Voor hier is zo'n outfit geen enkel probleem en we geven ze dan ook aan reisgenoten en arme mensen.

Wouter wil eigenlijk geen afstand doen van zijn okselhoge bosgroene padvindersbroek die in maat XXL als enige zijn enkels raakte op de boliviaanse markt. In het begin begreep hij niet dat dat verkleurde hemd met een zoom vol gaten misschien in nederland niet meer gedragen zou worden, misschien wil hij er geen afstand van doen omdat ie eigenlijk liever niet nú al terug wil naar Nederland. Hij is aan het speuren naar vliegtickets, reistassen en CenterParks attracties terwijl we nog niet eens terug zijn in Nedeland. Wat moet ik daar nou van zeggen... de eerste maanden had ie heimwee en wilde Wouter zo snelmogelijk weer terug naar huis. Hij was bang dat bij een onverharde weg de motor in drie stukken zou breken en niemand ons zou komen helpen. Hij had een alleen op de wereld gevoel en wilde ondanks mijn knuffels en aanmoedigingen terug. Nederland kwam in ieder gesprek uitgebreid aan bod en vooral toen we hoog op de altiplano dagenlang alleen rondzwierven dacht ie steeds terug aan gezellig voetballen, de kroeg op woensdag avond en zijn familie en vrienden.

Maar in tegenstelling tot toen... Iedere keer als ik over Nederlandse dingen begin zegt Wout: We zijn er nog niet, we zijn nu nog hier, schatje! Hij wil genieten tot het laatste moment natuurlijk, net zoals ik. Hij is al wel bezig met de volgende reis voor als 't niks wordt in Nederland in verband met de crisis, geen idee wat dat inhoud eigenlijk, die crisis... Terwijl ik zelfgemaakte meubels ontwerp, een tijdsindicatie bereken voor de productie en de grove lijnen op papier heb gezet voor het begin van een eigen bruidslijn op maat, geniet hij van het hier en nu. Hij krijgt twinkelingen in zijn ogen als ik begin over het omhelzings binnenwaai feest maar over werk, afspraken, ideeën en de inrichting van ons appartement kan ik beter zelf filosoferen. Wouter geniet van hier, hij is helemaal los van thuis en ervaart dingen gevoelsmatig intens. Ik denk de hele dag na over alles wat ik zie en ik vraag mezelf constant af waarom dingen zijn zoals ze zijn. Het is interessant te ervaren hoe we verschillend zijn en elkaar aanvullen en inspireren met verschillende visies, gevoelens en ervaringen.
Nog een leuk verschil: Wouter is altijd heel positief als het gaat om het Nederlandse klimaat, waarin tegen ik niemand een vakantie naar Nederland durf aan te bevelen. Maar met zo'n Nederlandsklimaat liefhebber aan mijn zijde wordt het vast een gezellige winter zonder dip van waar is de zon nou gebleven? We bereiden ons allebij voor op onze terugkomst, allebij op onze eigen manier!