Hoogtevrees...

Na het waanzinnig mooie Argentinië staken we vol verwachting en met licht knikkende knieën de grens over naar Bolivia, samen met drie andere motorrijders. We werden vriendelijk verzocht als laatste het controle kantoortje te betreden voor het geval we problemen zouden krijgen met onze gephotoshopte papieren. Een beetje het ¨zwarte schaap¨ gevoel: ook dankzij het contrast tussen onze geïmproviseerde bepakking en hun luxe en professionele equipment.

Wat de weg betreft waren we voorbereid op het ergste. Kuilen en rivieroversteken vielen heel erg mee maar de harde wind had het wegdek zo geribbeld dat het leek op zo´n trilplaat van de fitness. Vast goed voor de cellulites, maar na vijf uur gedreun voelt de omvang van je hoofd als die van een potvis. Vanuit Tupiza, een schattig stadje, wilden wij een binnendoorweg nemen naar Uyuni. Na het afscheid met de andere bikers reden we een proefritje over niet meer dan een karrespoor, waarna Wout besloot dat we over de hoofdweg verder gingen. Snel of langzaam rijden maakte geen verschil en na twee dagen gedril kwamen we eindelijk in de buurt van de grootste zoutvlakte ter wereld. We reden met de motor de verblindend witte vlakte op om bij een koraaleilandje in het midden van de Salar te kamperen. Een onvergetelijke ervaring met een waanzinnige zonsonder- en opgang vanaf het hoogste punt van het eiland. Nadat we ontbeten hadden en de spullen weer ingepakt, hebben we nog wat in het rond gesprongen voor gekke foto´s en zijn daarna met zout op de koplamp teruggereden naar Uyuni.

De volgende ochtend vertrokken we richting Potosi. Onderweg, bij een modderpoel liep de motor vast en zonk weg... ik probeerde hem er met alle macht nog uit te duwen, tot Wout té veel gas gaf en de modder omhoog spoot... gelukkig had ik mijn helm op. Intussen zat de motor tot aan de ketting in de modder en haalden we snel alle bagage eraf. Er kwam een streekbus voorbij met nieuwsgierige, lachende gezichten, waarnaar we maar vriendelijk terug lachten. Gelukkig hebben we een ¨lichte¨ motor en konden we hem zelfstandig los krijgen, weer optuigen en verder.

Potosi is een koloniale stad, welke met zijn omvang de grootste in de wereld is op deze hoogte: 4.060 meter (dag 16 C, nacht -2 C). Het raam van onze kamer kijkt uit op de ¨Cerro Rico¨, waar we de mijnen bezocht hebben, wat een diepe indruk heeft gemaakt. Ooit was dit de rijkste stad van Zuid-Amerika, toen de Spanjaarden al het zilver uit de Cerro hebben gehaald om er hun munten van te produceren en ze vervolgens naar Spanje te verschepen. De laatste jaren werken de mijnwerkers individueel of in collectief, maar alles gaat nog steeds in barre omstandigheden.

We kochten dynamiet, frisdrank en cocabladeren voor de mijnwerkers, die in de acht tot tien uur dat ze aan het werk zijn niets eten en alleen een prop cocabladeren in hun wang hebben. Toen we de mijn uitkwamen was mijn stem hees en voelde ik mij dizzy. De medetoeristen stonden versuft om zich heen te kijken. Op de terugweg werd er in het excursie busje gediscussieerd over lonen en mensenrechten.