Eindelijk zon, zee en strand!

We zijn weer flink op doorreis geweest, met hier en daar een tussenstop. We hebben een lekke band gehad, Wouter is weer ziek geweest, we hebben wonderlijke tempelcomplexen bezocht, vaderdag gevierd op zijn Lima's, corrupte politieagenten betaald en anderen ook niet betaald, we zijn uit eten geweest met een monteur en zijn familie, zijn met een roeiboot bronzige roodborstvogels gaan kijken en hebben de Volkskrant gekocht en die dubbel en dwars uitgelezen: heerlijk!

Van de protesterende Peruanen hebben we gelukkig geen last meer gehad. We zijn tot nu toe altijd net op tijd weg, in tegenstelling tot een vriend, een oudere Engelsman, die ons probeert in te halen om samen verder te reizen maar steeds midden in protesten terecht komt. De laatste keer probeerden protestanten de bagage van zijn motor af te trekken, maar kon hij gelukkig nog net wegkomen. Nu zit hij voor drie dagen vast in de bergen, er schijnen nu landelijke stakingen te zijn...

Wouter kijkt al ongeveer vier maanden uit naar de zee. Na vijftienhonderd kilometer aan de kust te hebben gereden, maar onder een dik, klam en koud wolkendek, kwam in het uiterste noorden van Peru de zon tevoorschijn en vonden we een prachtige plek waar we aan het strand konden kamperen. We hebben vier dagen enorm genoten van de zee, het strand, de zon en de leuke mensen. Een Belgische jongen kreeg koorts en werd naar het dorpshospitaaltje gebracht. De arts dacht meteen dat hij de Mexicaanse griep had en iedereen moest een masker dragen. Uiteindelijk bleek het een onschuldig griepje te zijn en mocht hij na drie dagen quarantaine weer vrij rondlopen. Ondertussen kregen onze bleke altiplano benen weer wat zon en werd onze rug roodgeblakert bij het bakken van een verjaardagszandtaart voor Ward's birthday.

Intussen vol van energie, stralend en weer helemaal opgeladen zijn we de grens met Ecuador overgestoken.