Drie mini verhaaltjes

Onder het stof kwamen we rond de middag aan in het boeren dorpje Llachón, gelegen aan het Lago Titicaca, waar het dorpspleintje was opengebroken. We vroegen naar Primo Flores; het dorpshoofd. Eenmaal op de met bloemen versierde binnenplaats aangekomen werden we omringd door schattige Adobe huisje met rieten daken. We zetten onze spullen neer en werden verwelkomt met een heerlijke lunch. Primo Flores had ons veel te vertellen over de manier van leven in het dorp.
We zagen het oogstingsproces van aardappelen die door de nachtvorst bevroren en daarna door getrappel met blote voeten werden gepeld. Hebben visjes gevangen, hoewel er bijna geen vis meer zwemt in het meer. Zijn naar de nabij gelegen drijvende eilanden geweest en hebben gezien hoe meerdere families op zo´n rieten eiland leven, afhankelijk van toerisme en de visvangst.
Toen we in de laatste zonnestralen nog snel een rondje liepen zagen we de avondspits van schaapskuddes door de straten trekken. Iedere familie beschikt over schapen, een paar koeien en varkens, die na een dag grazen terugkeren naar huis. Overdag is het aangenaam warm, maar als rond zes uur de zon onder gaat wordt het ijzig koud. Na het avondeten zit er dan ook niets anders op dan onder een stapel dekens te kruipen met een warme kop kruidenthee. De volgende ochtend ligt er buiten op het waterteiltje een dikke laag ijs. We krijgen warm water om onszelf te wassen.
Het is bijzonder te ervaren hoe dit dorp een liefdevolle en gelukkige samenleving vormt. We zijn veel vieze, ongezellige dorpen met ongelukkige mensen en dronkaards tegengekomen. En in Llachón zijn de mensen zó gelukkig, er straalt een bijzondere energie. Iedereen werkt hard, nieuwe ideeën worden vormgegeven, mensen praten samen over hun zorgen, over hoe de zaken gaan en helpen elkaar in moeilijke tijden.

Na wat getwijfel zijn we uiteindelijk toch om elf uur ´s avonds vertrokken naar Qoyarrity, een bedevaartsoord hoog in de bergen op drie uur rijden van Cusco. Duizenden mensen komen hier jaarlijks bijelkaar voor rituele dansen en halen het ijs van de gletsjers naar Cusco toe, te voet!
We hadden die avond een plek in een nieuwe Sprinterbus verovert en ik zat op de achterbank ingeklemd tussen een pluche bombo-jack en een deken zo groot dat de draagster niet meer zichtbaar was. Wout zat op een aangename lange benen achteroverklapstoel. De Sprinter ging er in een rotvaart vandoor zonder te luisteren naar de klagende vrouwen achterin. Een misselijk gevoel hing dreigend in mijn keel waardoor ik geen oog dicht durfde te doen. Ik was opgelucht toen de chauffeur ons drie uur later de bus uit joeg, de ijzige kou in. Mensen liepen rond met grote sjaals, mutsen en ingewikkeld in dekens om warm te blijven. Het was nog te vroeg om naar boven te lopen en we besloten in een van de hutjes aan de kant van de weg aan te schuiven voor een kop coca thee.
Om drie uur begonnen we aan de pelgrimstocht omhoog, samen met duizenden andere mensen. De volle maan scheen helder en onze zaklamp hadden we niet nodig. Mijn hart ging als een razende tekeer en mijn tempo was hetzelfde als dat van de bejaarden, met af en toe een stop om even op adem te komen. We zaten dan ook op vierduizend meter... De bergen waren kaal en steenachtig met af en toe een spekglad bevroren stroompje waar mensen gevaarlijk weggleden. Het pad lag tegen de berghelling met een wild stromende rivier in de diepte. Later hoorden we dat er ieder jaar mensen verongelukken bij deze glijdende hellingproef.
Om half zes begon het licht te worden en zagen we een dal voor ons bezaaid met paarden, tenten, vuren en héél veel mensen. Een zware trom sloeg een langzaam ritme, galmend door de bergen. Jongeren waren gekleed in traditionele kostuums en dansten in verschillende groepen, vergezeld door een paar muziekanten. Er werden overal zwepen verkocht om elkaar mee te pijnigen en in de rituele dansen werden deze gebruikt. De geur van rook wakkerde mijn misselijkheid weer aan. We gingen zitten op een berghelling om even wat afstand te nemen van al het vreemde om ons heen. Hier was het wat rustiger en konden we het feest van een afstandje bekijken.
Het pad ging nog verder omhoog tot aan de gletsjers waar groepen mensen met vlaggen dansten. Een priester hield een mis en eindelijk kwam de zon te voorschijn waardoor het warmer werd. We kregen een ontbijt aangeboden van chocoladewater en rijst met aardappel en vlees.
Een beetje verward liepen we die middag weer naar beneden in de stofwolk van alle mensen en paarden voor ons. Doodmoe ploften we in een bus terug naar Cusco. Het was een wonderlijke bijeenkomst met altijd dat gekke, misselijk gevoel in mijn keel, tot we ´s avonds eindelijk heerlijk in ons bed lagen: lekker slapen!

We waren woedend toen we om zes uur ´s ochtends bovenaan Machu Picchu stonden en bij de entree tegengehouden werden omdat onze rugzak te groot was. Het regende, we hadden kennelijk als enige géén poncho bij, alles rond Machu Picchu is véél te duur en het is verboden eten of drinken mee naar binnen te nemen. Onze tickets werden afgenomen en we werden teruggeduwd naar de rugzakken opslag. We propten onze zakken vol met energie repen en duwden een waterfles onder onze fleece om alsnog naar binnen te gaan.
Al snel waren we verwijderd van de drukte en gehuld in een grote witte wolk. Na een halfuur lopen waren we het begin vergeten en trokken de wolken iets op waardoor er af en toe een glimp zichtbaar werd van deze wonderlijke stad en haar ligging. De zon scheen af en toe door de wolken heen en we luisteren mee met groepen toeristen over de betekenis van deze plek en hoe de Inka´s hier geleefd hebben.
We zijn op de cheap ass manier in Machu Picchu gekomen, namelijk met onze eigen motor en te voet, over het spoor. Het was een leuke tocht en de laatste wandeldag hebben we afgesloten met thermische baden en een traditioneel dorpsfeest!

Morgen beginnen we aan de ¨saaie¨ woestijn achtige Pan American Highway verder naar het noorden. We wilden via de bergen gaan maar er zijn onder andere op deze route momenteel veel protesten en wegblokkades. Het is een beetje onrustig in Peru, maar dat kan zo weer over zijn! Dus geen zorgen: duim maar voor ons dat we geen blokkades tegenkomen!