Onderweg

We komen op een doorreisdag als deze zo veel merkwaardig mooie en onbegrijpelijke dingen tegen dat ze het noteren waard zijn.
We reden ´s ochtends weg uit het aangenaam warme Cochabamba waarna de weg begon te klimmen. Boven de groene laaglanden uit, de kale hoogvlakte op waar op 4496 meter het ijs van de nacht nog tegen de berm zat geplakt. Wouter schoot snel zijn nieuwe KingLong handschoenen aan en we ritsten onze jassen hoog dicht tegen de wind. Langs de kant van de weg lagen om de vijf minuten honden, waarvan we niet begrepen wat ze daar deden, tot we achter een touringcar reden en er afval uit het raampje gegooid werd (wat hier de gewoonste zaak van de wereld is) en drie honden er als een razende op af sprongen om het te bemachtigen.

Bij een plaspauze realiseerden we ons weer dat onze buiken minder gesteld zijn op Boliviaans eten en dat we de laatste tijd steeds vaker met krampen en te vloeibare vaart een pitstop moeten maken!

De uitgestrektheid van de Puna is gigantisch, maar overal wonen mensen in kleine leemstuuken hutjes. Het zijn hardwerkende boerengezinnen. De enorme stieren ploegen het land, de vrouwen hoeden de schapen en lama´s en dragen hun kind op de rug. Overal staan stenen muurtjes die de dieren tijdens de nacht beschermen tegen indringers. We kwamen langs een markt waar mensen hun produkten verkochten om vervolgens nieuwe inkopen te kunnen doen. Aan de rand van het dorp staat altijd een horde ezels om de goederen weer terug te vervoeren naar heinde en verre in alle windrichtingen; naar huis.

Ver voorbij het volgende dorp verspert een loopende groep van ongeveer honderdvijftig mannen met helmen op onze weghelft. Het zijn mijnwerkers uit het dorp Laucha en ze protesteren, waarschijnlijk voor betere werkomstandigheden.

Veel hutjes zijn beschilderd met politieke leuzen of hebben de kleuren van een politieke partij. De situatie is vaak heel onrustig en Bolivia heeft altijd een onstabiel verleden gekend. De huidige president, Evo Morales, is de voorzitter van de grootste coca productie in het land en de eerste niet blanke president.

Toen we aan het einde van de dag in Alto La Paz aankwamen keken we uit over de enorme stad die gebouwd is in een vallei en zich uitspreid over de omliggende bergen. We kwamen vast te staan tussen de mini busjes die probeerden nieuwe mensen binnen te halen voor de afdaling naar de stad en zo over een kilometer de vierbaans snelweg kompleet blokkeerden. We kozen een zijweg waardoor we zigzaggend door wijken de weg probeerden te vinden naar het hostel. Hier worden iedere ochtend verwend met pannekoeken, zo veel als je kan eten, wat Wouter heerlijk vindt!